REFERENDUMI-ZGJIDHJA E VETME PAQËSORE E PROBLEMIT KOLONIAL TË KOSOVËS!

BAROMETRI DIPLOMATIK Prof.Dr.Mehdi HYSENI (*) - No more negotiations on Kosovo status as Russia and Serbia want to rebuild the Berlin Wall between Albanians and USA, EU, NATO in Balkans. Kosova nuk ka nevojë për kurrfarë ribisedimesh me Serbinë gjenocidale neokolonialsite, as për kurrfarë “Grupi Uniteti”, por për REFERENDUM, për REFERENDUM IMEDIAT! · Hëpërhë, vetëm REFERENDUMI është ÇELËSI SHPËTIMTAR i politikës strategjike paqësore dhe të sigurisë së SHBA-së, të BE-së dhe të NATO-s në Kosovë, përkatësisht në Ballkan dhe në Evropë, sepse pa njohen e së drejtës së vetëvendosjes së Kosovës, nuk do të ketë as reforma demokratike integruese, as siguri, as stabilitet as paqe të qëndrueshme në Ballkan e as në Evropë. * JO NË EMËR TË KOSOVËS SHQIPTARE, AS TË SHQIPTARËVE, POR NË EMËR TË TYRE PERSONAL, GRUPOR DHE PARTIAK-BAJRAKTARIST AUTOKRATIK, me Serbinë gjenocidale dhe neokolonilaiste mund të vazhdojnë bisedat e tyre proserbe të pafund, vetëm ata “muskertarët” e Grupit Kapitullues-Decentralist të Kosovës (të zgjedhur “me kokallë” nga qeveria dhe parlamenti i Kosovës), të cilët si shkak dhe pasojë e diletantizimit dhe e miopisë së tyre politike kombëtare dhe ndërkombëtare, tretën kohën (dyvjeçare) dhe harxhuan mjete të padhimbshme financiare të buxhetit të qedverisë së Kosovës, duke biseduar përralla të ndryshme të “natyrës teknike” me homologët e tyre kolonialistë serbomëdhenj në Vjenë, në Beograd dhe në Prishtinë, duke bërë “koncsione të dhimbshme” (sipas “standardeve ndërkombëtare” decenetralizuese serbomëdha) në kurriz të copëtimit territorial dhe administrativo-politik dhe juridik të Kosovës. Është e njohur se në politikë mund të ndodhin gjëra të paparashikuara dhe absurde, si rrjedhim i gabimeve të faktorëve dhe të titullarëve të saj, siç është rasti konkret i gabimit historik të politikës zyrtare të Beogradit dhe të Moskës, të cilat për hir të rujatjes së interesasve të tyre kompatibile kolonialiste sllave në Ballkan, e varrosën kompromisin e vetëm politik për zgjidhjen e statusit të Kosovës, të quajtur si “Plani i Marti Ahtisarit”. Në këtë rast, politika amerikane është në avantazh, sepse me vetë gabimin e tyre, Serbinë dhe Rusinë, ia arriti t’i eliminojë nga “gara ndërkombëtare” për zgjidhjen e statusit përfundimtar të Kosovës. Pra, në “lojën finale”, që do të zhvillohet në Kosovë janë Amerika dhe pala shqiptare, jo as Rusia e as Serbia, sepse janë eliminuar që në “çerekfinale” nga autogolat e politikës së tyre të gabuar antiamerikane, antidemokratike, antipaqësore dhe antishqiptare evro-perëndimore. Me gjithë vlerësimin objektiv dhe të gjithanshëm të rolit dhe të angazhimit serioz dhe maksimal historik të diplomacisë paqësore të SHBA-së që t’i bindë oponentët e saj ruso-serbë me miratimin e ndonjë rezolute të re për Kosovën në kuadrin e KS të Kombeve të Bashkuara, Rusia dhe Serbia së bashku me aleatët e tyre nuk do të pranojnë që të japin “bekimin” e tyre në favor të asnjë rezolute të re sipas draftit bazë të Marti Ahtisarit që në çfarëdo forme qoftë prejudikon pavarësinë e kushtëzuar për Kosovën. Prof. Dr. Mehdi HYSENI Prandaj, meqë, tanimë pozicionet dhe pikëpamjet politike dhe diplomatike amerikane-ruso-serbe janë bërë shumë të qarta si për palën amerikane, ashtu edhe për politikën dështuese shqiptare, as Amerika e as qeveria e parlamenti i Kosovës nuk kanë asnjë arsye të bazueshme, që të humbasin kohën me “rezolutomani” të reja, të cilat, sipas presidentit rus, Vladimir Putin dhe “nipërve” të tij serbë, Boris Tadiq (kryetar i Serbisë) dhe Vojislav Koshtunica (kryeministër), sine qua non, do të duhej t’i favorizonin interesat tradicionale të politikës dhe të diplomacisë kolonialiste dhe neokolonialiste të Rusisë dhe të Serbisë ndaj Kosovës shqiptare. Kjo është arsyeja kryesore e rivendikimit të përbashkët historik serbo-rus, e cila është në funksion të ringjalljes së rolit ndikues të politikës strategjike dhe të rikthimit të rendit imperial të Rusisë jo vetëm në Shqipërinë Etnike në Ballkan, por edhe në dimensione botërore si “partner respektues” dhe i “barasvlershëm” i SHBA-së si e vetmja superfuqi botërore. Pretendimet e këtilla të Rusisë pasqyrohen edhe nga fakti se kudo që ekzistojnë apo që do të shfaqen probleme, konflikte dhe vatra krizash në botë, ajo duhet të jetë “avokat i barabartë” me Amerikën në debatimin dhe në zgjidhjen e tyre, edhe pse Rusia-BRSS-ja ka falimentuar si fuqi botërore që në vitin 1990, me përfundimin e luftës së ftohtë, me gjithë anulimin e njëanshëm të Marrëveshjes së reduktimit të armëve konvencionale (të përfunduar më 1990) nga ana presidentit aktual të Rusisë, Vladimir Putin, të shtunën, më 14 korrik 2007. S’ka asnjë dilemë se, krahas kundërshtimit të vendosjes së instalimeve të sistemit kundëraketor mbrojtës të SHBA-së në Republikëm Çeke dhe në Poloni, refuzimi i Planit të Marti Ahtisarit (mbështetja e parezervë e Serbisë kolonialiste) për zgjidhjen paliative të problemit kolonial të Kosovës, edhe shfuqizimi i njëanshëm i Marrëveshjes së theksuar nga ana e presidentit rus, Vladimir Putin, është një nga indikatorët më seriozë, që pasqyrojnë faktin e pakundëreshtueshëm se, tanimë, Rusia botërisht ka hapur kaptinën e dytë të luftës së ftohtë, aty, në “epiqendrën e termetit” (jo fort larg nga rrënojat e Murit të Berlinit (1962-1989) edhe ku pat zën fill edhe lufta e parë e ftohtë (1948-1989) Duke qenë se Rusia dhe Serbia e kanë varrosur Planin e Marti Ahtisarit për “pavarësinë e kushtëzuar” të Kosovës, atëherë, pse të humbet kohë në “ringjalljen” e tij, kur ai tanimë botërisht dhe ligjërisht është anuluar nga qeveria dhe parlamenti i Serbisë. Sipas kësaj logjike të politikës ruso-serbe, tanimë, çdo gjë ka marrë fund me “përpunimin” dhe me “avancimin” e Planit të Marti Ahtisarit për Kosovën. Rusia dhe Serbia nuk po kërkojnë miratimin e rezolutave të reja me bazë të “pavarësisë së kushtëzuar” të Marti Ahtisarit, por po kërkojnë rrugë dhe forma të tjera se si ta bllokojnë dhe ta kontestojnë çdo përpjekje serioze dhe objektive të diplomacisë dhe të politikës së jashtme të SHBA-së dhe të partnerëve të saj të BE-së në mbështetjen e ligjshme dhe të drejtë të pavarësisë së Kosovës Rusia dhe Serbia, Planin e “pavarësisë testuese” të Marti Ahtisarit e kanë “bombarduar”,jo për hir të gjetjes së ndonjë kompromisi politik me palën amerikane dhe me atë shqiptare, por për t’i tregar “dhëmbët e mprehtë” të politikës nga pozita e forcës së perënduar të imperializimit ruso-sovjetik-rus në Ballkan, në veçanti kur është fjala për mohimin e së drejtës së vetëvendosjes së Kosovës dhe të shqiptarëve në gjysmën e kolonizuar të Shqipërisë Etnike, se “Nëna Rusi nuk do ta vërë shpatën në këllëf derisa t’ia rikthejë lirinë fëmijës më të vogël-Serbisë, sepse ajo është fëmija më e dashur e familjes sllave.” (SG, nr.112). Ky mesazh i vjetër sa vetë historia e marrëdhënieve religjioze,dhe politike tradicionale sllave të Rusisë dhe të Serbisë, provon qartë se, Rusia e Vladimir Putinit, nuk është më ajo e Boris Jelcinit, i cili çdo propozim dhe iniciativë të Perëndimit e ka pranuar dhe zbatuar pa asnjë kundërshtim, madje, edhe kur ka qenë nevoja e mospërkrahjes së Serbisë së Slobodan Milosheviqit. Tani, kur është fjala për mbrojtjen e interesave të politikës koloniale në llogari të shqiptarëve dhe të Kosovës, diplomacia dhe politika e jashtme e Rusisë së Vladimir Putinit në tërësi ka ndryshuar kursin e saj zrytar dhe, me çdo kusht këmbëngulë në mbrojtjen e Serbisë, si “kompensim” të politikës së gabuar antiserbe të ish-presidentit rus, Boris Jelcin. Me një fjalë, tanimë ka perënduar politika properëndimore e Rusisë Boris Jelcinit dhe, në vend të saj ka ardhur në shprehje politika e ftohtë, konfliktuoze, konfrontuese, antiglobaliste dhe antidemokratike e Rusisë së Vladimir Putinit të “hekurt”, e cila, pa dyshim, do të ndikojë negativisht në sistemin shtetëror të marrëdhënieve ndërkombëtare, sepse ka ambicie që të ringjallë recidivat dhe kontradiktat e luftës së ftohttë (1948-1989), në mënyrë që të rikthejë “aureolën” e rolit dhe të rëndësisë së ish-BRSS-së si superfuqi botërore, duke harruar se është davaritur ajo idelogji dhe “rend botëror” i dhunës me karakter bolshevik imperilaist për t’i shtypur dhe shfrytëzuar vendet dhe popujt e vegjël në emër dhe, vetëm për llogari të internacionalizmit komunist proletar sovjetik-rus. Duke qenë se as Rusia e as Serbia nuk kanë qenë të vullnetshme për arrtijen e kompromisit politik (sipas Planit të Marti Ahtisarit për Kosovën, i cili, [[ në kuptimin historik dhe juridik ndërkombëtare ishte negacion i së drejtës së vetëvendosjes së Kosovës me mbi 90% popullatë indigjene shqiptare]] pa dyshim se ishte më shumë në favor të autonomisë politike dhe territoriale të minoritetit kolon serb në Kosovë) , atëherë as politika e dështuar shqiptare e as politika e SHBA-së së bashku me partnerët e saj evro-perëndimorë nuk kanë arsye të justifikueshme morale dhe ligjore që,e dhe për disa muaj ose për disa vjet ta shtyjnë afatin e zgjidhjes së statusit të Kosovës, ashtu siç po iu konvenon interesave të propagandës, të taktikës dhe të strategjisë politike të Rusisë dhe të Serbisë, që Kosovën me çdo kusht ta mbajnë ende “peng” nën zotërimin 100-vjeçarë kolonial të sferës së interesit lindor ruso-serb. Për t’ i shëruar me sukses “koncdesionet e dhimbshme”, të bëra nga Grupi kapitullues i kontaktit, nga parlamenti dhe nga qeveria e Kosovës, të cilat “koncesione” kanë qenë të përfshira në brendinë e Planit të Marti Ahtisarit, Prishtina, Uashingtoni, Brukseli kanë rastin ideal që Moskës dhe Beogradit t’iu përgjigjen (jo ashtu siç po iu konvenon interesave politike ruse-serbe, që Kosovën shqiptare ta mbajnë ende, edhe në shekullin XXI si koloni të tyre), por juridikisht, duke u bazuar në dispozitat e Kartës OKB-së dhe në normat e së drejtës ndërkombëtare, të cilat ligjërisht e favorizojnë njohjen e së drejtës së vetëvendosjes së Kosovës, sepse shqiptarët autoktonë kanë të drejtën e plotë historike dhe juridike mbi të si i vetmi titullar legjitim dhe legal) JURIDIKISHT ( jo politikisht, duke ua mohuar të drejtën historike dhe të vetëvendosjes shqiptarëve në emër të kompromisit politik, të ashtuquajtur Plani i Marti Ahtisarit), duke organizuar në mënyrë urgjente REFERENDUMIN për zgjidhjen e statusit përfundimtar dhe të drejtë të Kosovës. Varrosja e Planit të Marti Ahtisarit nga ana e Rusisë dhe e Serbisë, nuk duhet t’i zhgënjejë as Marti Ahtisarin e as përpiluesit e tij (me gjithë angazhimin dhe përpjekjet dyvjeçare, si dhe me investimin material të shuttle diplomacy), sepse ky gabim kardinal i diplomacisë ruso-serbe, do të sjellë njohjen unilaterale ndërkombëtare të statusit të Kosovës, domethënë është në favor të njohjes dhe të legalizimit juridik ndërkombëtar të së drejtës së vetëvendosjes së Kosovës nga ana e Shteteve të Bashkuara të Amerikës, nga Bashkimi Evropian(BE), nga NATO-ja etj. ___________________________ 16. 07. 2007

[Permalink]

Shkruan: Bexhet Sh. SHALA

Mafia në Itali është etnike ndërsa në Kosovë multietnike!

• Një propozim, i pranuar për të gjithë, për Faktorin ndërkombëtar, popullin heroik shqiptar, për pakicat numerike me fuqi të vendimmarrjes politike, për politikanët e Kosovës, për carllazaristat e Takovës, për Rusinë dhe Serbinë dhe për gjithë ata që për toke na shtrinë, propozoj, që si faqezi i barabartë me të tjerët, një flamur të bardhë, me një bisht të thanës sepse, brezat pas nesh do të na shilojnë, nanen e nanes!

• Unë dua të futem në histori, për poshtërsi që në këtë rast është atdhedashuri! Shpërblimin e parë, menjëherë kam për ta ndarë, për qëllime humanitare, ashiqare! 3000 do t’i jap Skendë Kaprollit, 2000 Ylberit, 2000 Fatmirit, 3000 Blerimit dhe 0 Hashimit!

Në fund të javës : Flamuri i bardhë, pavarësia në dardhë, Dejtësia ndërkombëtare = 0. 2 pare, Ahtisari – Artemia, Tina dhe Alia etj.

***

Flamuri i bardhë , pavarësia në dardhë

Më në fund, Ekipi i Tinës, i   emëruar për simbole “ shtetërore “ dhe punët e tjera që kanë të bëjnë me pushtet, në një vend ku nuk i vie era shtet dhe me gjasë as që do të bëhet shtet, i bëri publike kriteret në të gjitha mediat e shkruara dhe sinkronizuara, do kritere që nuk i han as qeni i Fazlisë dhe as kishku i Ruzhdisë por njëzëri u pranuan nga Ekipi i Unitetit i Kosovës – dega e Koza Nostras së Gjenovës! Kjo është si puna e oktapodit, kreu i Mafias gjendet në Sicili ( Itali ) ndërsa bishti në Kosovë dhe Metohi. Mafia në Itali është homogjene sa i përket përkatësisë etnike ndërsa në Kosovë është multietnike sepse, pikë së pari, kështu e parasheh edhe Paketa Ahtisari! Baza e kësaj Mafie është 100% vendore ndërsa në maje të piramdës ka pak halle sepse ndërkombëtarët hedhin valle! Megjithatë, është një bashkëpunim fantastik, ndërkombëtarët e lëshojnë kushtrimin-vendorët, si të disiplinuar që janë e zbatojnë nënshtrimin . Jo për shkak të përulësisë por për hir të pavarësisë ose më mirë me thënë, xhirollogarisë! Këto janë do cikërrima që për mrekulli i shfrytëzoi Tina! Andaj edhe po të kërkohej që në vend të flamurit kombëtar të bëhet një flamur me gomarë askush nuk do të kundërshtonte por vullnetin e Tinës do ta zbatonte. Edhe unë më parë kam qenë aktiv në disejnimin e flamurit dhe pata dalë me propozime konkrete, në dy raste, së pari me flamurin e Kosovës me Ahtisarin dhe Rohanin në sfond. Ishte ky një kalkulim imi taktik për përfitim strategjik. Thjesht llogarisja si anëtar i Ekipit të Unitetit, Ahtisari dhe Rohani po bëjnë me gisht pse mos t’iu futem  edhe unë nën bisht! Kur e vërejta se këtyre të dyve po iu bie lija, u rreshtova kah MAJKA ROSIJA DHE SERBIJA, e thirra Millojkën dhe ia kërkova trobojkën! E mashtrova Millojkën sepse nuk i tregova se do ta keqpërdori trobojkën. Thash, kur mundet një profesor fakulteti librat e huaja, si të tija t’i përdorë, pse unë me trobojkën mos t’i fus do lekë në dorë?! Për fillim nja 10 mijë ndonëse kishin premtuar 30 mijë. Dhe, më besoni krejt ato pare, i kisha dhënë për aktivitete humanitare! Isha i sigurt se do të fitojë sepse multietnicitetin e Pakos në vepër po e zbatoj. Po , isha në lule dhe shihja ëndërr se si me trobojkën po bëhem dhëndërr. Me krushq, Ekipin e Unitetit dhe publicitetin e shtypit të Sikletit. Më duhej një tupanxhi dhe i luta do miq, hajt nëse mund të ma gjeni, dhe papritmas m’u kujtua, Shuk C Stiveni! Po, nejse, i lexova kriteret për flamur të Kosmetit dhe rashë në pikë të sikletit! Nuk bën flamuri kombëtar, nuk bën ai me gomar, nuk bën trobojka e Millojkës, nuk bën portreti i Ahtisarit, nuk bën dashi i Hajdarit, nuk bën profili i Rinës por bën diktati i Tinës! As unë nuk bëj përjashtim, prandaj iu rreka punës me përkushtim. E dija dëshirën e ndërkombëtarëve andaj luaja rolin e zagarëve! Ma bënin me gisht dhe unë paloja bisht. E shleva kujtesën historike, patriotike dhe folklorike, mbajta qëndrim si burrë ( emri im mos u përmendtë kurrë ), thash kush ishte ky Skenderbeu, Isa Boletini, Azem Bejta, Bajram Curri, Fehmi Lladrofci e Adem Jashari, nëse në konkurs për flamur nuk dal i pari! Një propozim, i pranuar për të gjithë, për Faktorin ndërkombëtar, popullin heroik shqiptar, për pakicat numerike me fuqi të vendimmarrjes politike, për politikanët e Kosovës, për carllazaristat e Takovës, për Rusinë dhe Serbinë dhe për gjithë ata që për toke na shtrinë, propozoj, që si faqezi i barabartë me të tjerët, një flamur të bardhë, me një bisht të thanës sepse, brezat pas nesh do të na shilojnë, nanen e nanes! Ky është flamur i nënshtrimit, flamur i kapitullimit, flamur i nderit, flamur i beterit, flamur kombëtar dhe ai ndërkombëtar, flamur i poshtërsisë për hir të xhirollogarisë. Pra, të gjithë do ta pranojnë dhe do të na urojnë, për punë të mirë në Kosmetin e lirë! Të gjithë ata që kapitullojnë, me flamur të bardhë, ligjet ndërkombëtare i mbrojnë! Ky është fitimi i parë biologjik-gjenetik sepse ruhet një shembull për të tjerët, në radhë të parë për të mjerët! Ndërkaq, në planin personal mendoj vetëm për përfitim material! Dhe, për herë të parë e lus Ekipin e Unitetit: propozimin tim seriozisht ta trajtoni dhe mos e refuzoni. Unë dua të futem në histori, për poshtërsi që në këtë rast është atdhedashuri! Shpërblimin e parë, menjëherë kam për ta ndarë, për qëllime humanitare, ashiqare! 3000 do t’i jap Skendë Kaprollit, 2000 Ylberit, 2000 Fatmirit, 3000 Blerimit dhe 0 Hashimit! Jam pak lokalist por aspak materialist!Flamuri i bardhë është simbol i pastërtisë, në mungesë të burrërisë!

Drejtësia ndërkombëtare = 0.2 pare

Dejtsia ndërkombëtare, ka vendosur rregull në gjyqësi, dy hajna të pulave në burg i ka shti! Pas një hetimi intensiv dhe gjykimi efektiv u vërtetua fajësia, hajnat e pulave përfunduan në burg ndërkaq u nderua mafia, me një fjalë u respektua hierarkia! Siç e dini në Kosovë nuk ka krim të organizuar por ka asi të legalizuar e së paku mish të bardhë të kontrabanduar! Në Kosovë nuk ka vrasje politike e as dhunë ndëretnike. Nuk ka prostitucion klasik por asi politik. Nuk ka krim ekonomik por hajni ligjore, me disa miliona për dore. Përkrahen protestat paqësore, me plumba gome! Vrasja e rezidentëve të Kosovës llogaritet si safari i Gjakovës. Bashkëdyzimi mafioz, vendor-ndërkombëtar, në Kosovë nuk ka të ngjarë sepse drejtësia ndërkombëtare nuk bën hajgare, me kohë i ka trajnuar se si lekët me djersë duhet fituar! Kriminelët e luftës të gjithë janë arrestuar, e në disa raste në kriminel paqe janë konvertuar. Në aspektin e sigurisë Kosova është vend steril, për kriminelët peshkaqen është ideal për azil! Për këtë idilë bukolike nuk është meritë e drejtësisë vendore por ekskluzivisht e asaj ndërkombëtare prandaj e meritojnë çmimin , me  vlerë 0.2 pare! Nuk jam duke bërë hajgare sepse bart përgjegjësi penale ngase pas disejnimit të flamurit jam i liruar nga përgjegjësia morale! Kur të merret parasysh ky fakt, kërkesa për lirimin e Albinit është krejt pa takt. Prandaj, në emër të demokracisë dhe shizofrenisë, në emër të proceseve politike dhe imponimeve klasike, në emër të Sheshelit, Nikoliqit dhe Tadiqit, në emër të Stivenit, Dejvidit, Tinës dhe përkundër dëshirës së Rinës, në emër të Ekipit të Unitetit dhe një pjese të pis miletit, në emër të lirisë së shtypit dhe fjalës së lirë, Drejtësia ndërkombëtare autorizohet ta mbajë Albinin në birë, birucën e qelisë, për hir të pavarësisë dhe, nëse ka nevojë botërisht të ekzekutohet, para teatrit kombëtar, me një plumb kauquku me afat të skaduar në ballë! Nuk duhen policët e Rumanisë, mjaftojnë vullnetarët e Kosova dhe Metohisë!

Ahtisari – Artemia, Tina dhe Alia: I çojë fjalë Ahtisari- Artemisë se mund të thurr gardh në oborrin e Alisë nëse e ka një fotokopje të tapisë me vulë të Serbisë me lejen speciale të Zeusit të Arbërisë duke e shpërfillur vulën e Alisë, të cilin për konkursin e flamurit e kam kundërshtar të parë sepse në derën e komunës ka vendosur harrnin e bardhë, jo si dorëzim hipotetik por si dëshmi për pajtim ndëretnik! Derisa po e shikoj harrnin e Alisë, vetëm sa po zgjatet muri i Artemisë!

15.06.07 Prishtinë            

 Behxhet Sh.SHALA, ndërmjetësues midis Artemisë dhe Alisë për ta shmangur veton e Kinës dhe Rusisë

[Permalink]

Nga Ilir Babaramo

Në mënyrë konvencionale historia e popujve përmblidhet në një tërësi datash. Ajo që ka ndodhur dje në Shqipëri, në harkun kohor të tetë orëve, pa dyshim që do mësohet në librat e historisë së shqiptarëve.
10 qershori nisi në mënyrë dramatike. Gjatë gjithë paradites së djeshme, Tirana ngjasonte me një qytet fantazmë. Rrugë të boshatisura. Mijëra e mijëra forca sigurie shqiptare dhe amerikane kontrollonin gati çdo skutë të kryeqytetit shqiptar. Të gjithë ishin të kapluar nga ankthi. Për shumë ditë me radhë, media kishte bombarduar opinionin publik për masat ekstreme të sigurisë që do shoqëronin vizitën e parë të një presidenti amerikan në Shqipëri. Ankthin më të madh e shkaktonte ajo çfarë mund të deklaronte Bush për fatin e Kosovës. Kjo gjendje ishte vetëm në orët e para. Më pas, situata u përmbys.



Në konferencën për shtyp, Bush bëri një deklaratë që as dhe më optimistët nuk e prisnin. U shpreh tmerrësisht qartë. "Pavarësia e Kosovës është e sigurt", - tha Bush. Madje, Presidenti amerikan e përsëriti këtë qëndrim dhe kur e pyesnin për integrimin e Shqipërisë në NATO.
Turi i Bushit në Evropë shënoi ditën e gjashtë. Gati në të gjithë vendet ku kaloi, pati protesta në rrugë. Mijëra pacifistë apo altermondialistë kundërshtonin praninë në vendin e tyre të Presidentit të vendit më të fuqishëm të botës. Por, vizita e Bushit në Shqipëri shënoi një precedent. Ishte një surprizë.


Pamjet që vinin nga Fushë-Kruja, një qytezë në periferi të Tiranës, bënë xhiron e botës brenda pak çasteve. Bushi kaloi përmes një banjë turme që kishte shumë vite që nuk i ishte rezervuar një president amerikan. Entuziazmi i turmës së vogël së qytezës shqiptare mund të krahasohet vetëm me atë të Berlinit të 44 viteve më parë, kur Presidenti Kenedi shqiptoi në gjermanisht: "Ich bin a Berliner". Ishte siguria më e madhe që i jepej popullit gjerman nga invazioni i mundshëm sovjetik.
Dje ishte vërtet një datë historike. Nga më të rëndësishmet për shqiptarët. Jo se një president i SHBA-së viziton Shqipërinë, por se Bushi shpalli pavarësinë e Kosovës. Tashmë nuk ka më asnjë ekuivok. Nuk ka më vend për asnjë dilemë. Dy milionë shqiptarët e Kosovës do kenë shtetin e tyre. Dhe kjo, gjithnjë sipas Bushit, pritet të ndodhë shumë shpejt. Në një lloj mënyre, Bushi dje shpalli të ashtuquajturin plan B. Atë variant rezervë që qarkullonte në kanalet diplomatike, apo shprehej herë pas here në publik në mënyrë jo të konfirmuar. "Fundi i këtij procesi është pavarësia e Kosovës, - u shpreh Bush. Më qartë nuk bëhet. Vetoja e mundshme ruse nuk ka më vlerë. Mund të ndryshojë procedurën që do ndiqet, por jo rezultatin. Sipas të ashtuquajturit plan B, nëse Rusia do vendosë veton në Këshillin e Sigurimit, Parlamenti i Kosovës shpall pavarësinë. Pas këtij akti formal, Shtetet e Bashkuara, Britania e Madhe dhe të gjithë vendet e tjera që e mbështesin paketën Ahtisaari, do njohin pavarësinë e shpallur në Prishtinë dhe do vendosin marrëdhënie diplomatike me shtetin më të ri të botës.
Pavarësisht se do takohet me homologun e tij rus në ditët e para të korrikut, Bushi bëri të qartë nga Tirana se pavarësia e Kosovës është e panegociueshme. Dy janë mosmarrëveshjet më të mëdha mes Uashingtonit dhe Moskës: Vendosja e raketave në Poloni e Çeki, si dhe statusi i ardhshëm i Kosovës. Të dyja pritet të diskutohen në takimin e ardhshëm Bush-Putin. Për çështjen e parë, Bushi u shpreh se është i gatshëm të negociojë. Rusët kanë paraqitur një propozim interesant, të cilin po e shqyrtojnë", - tha Presidenti amerikan. Shkurt, mesazhi që Bushi i çoi dje Putinit nga Tirana, ishte i qartë: "Për raketat mund të diskutojmë, ndërsa dosja e Kosovës është tashmë e mbyllur".
Pavarësisht agresivitetit diplomatik me të cilin Putin kërkon ta rikthejë Kremlinin në klubin e e të mëdhenjve të botës, reagimet e djeshme të Moskës dëshmuan dhe njëherë se nuk mund të ndryshojnë pasojat e humbjes së Luftës së Ftohtë. Gjatë gjithë shekullit të kaluar, ekspansioni rus në Evropë ka pasur si efekt anësor ekspansionin serb në Ballkan. Përfundimi i çdo lufte botërore, qoftë dhe asaj të Ftohtë, është shoqëruar me rivendosje ekuilibrash gjeostrategjikë. "Perandoria e së Keqes" u shemb dhe vendet e çliruara nga thundra e Kremlinit zgjodhën të hyjnë në hapësirën euroatlantike. Pak muaj më vonë, e njëjta gjë ndodhi në Ballkan. Jugosllavia e cila është kthyer në një Serbi të madhe pas vdekjes së Titos, nisi procesin e shpërbërjes gjithashtu. Pjesët përbërëse të saj, kush me luftë e kush me negociata, vendosën të shkëputën, të nisin procesin e integrimit euroatlantik dhe ta lënë të vetme Serbinë nën influencën ruse.

[Permalink]

Shkruan: Sejdi VESELI

Për ne shqiptarët, realizimi i aspiratës të drejtë dhe shekullore, për të vetëvendosur për të jetuar të lirë dhe me dinjitet në shtetin tonë të vetëm, të ribashkuar dhe demokratik – Shqipërinë Natyrale, ishte dhe duhet të mbetet objektiv parësor!

E kishim fatin e hidhur historik, që në drejtim të trojeve tona natyrale të vërsulen shumë hordhi të fuqishme pushtuese dhe të cilat nuk lanë mjet pa përdorur për ta zhbi nga faqja e dheut popullin tonë.

Ishte shpirti liridashës i popullit shqiptar, që e bëri këtë popull të lashtë të panënshtrueshëm përballë asnjë force të huaj dhe që të rezistojë në vazhdimësi, ballëlartë dhe pa i kthye kurrë shpinën asnjë armiku, sa do i fuqishëm që ishte.

Duhet theksuar zëshëm, se në të gjitha epokat e historisë, rezistenca e drejtë e popullit tonë ndaj zaptuesve të truallit të tij, sidomos kur ishin në pyetje fqinjët e tij grabitqar, nga qarqe të njohura të Evropës Njerkë, jo vetëm se nuk u mbështetë, por herë quhej terroriste e herë kaçake. Për “çudi” as rezistenca heroike shqiptare, nën drejtimin e Gjergj Kastriotit-Skënderbeut, që ndali përparimin e hordhive pushtuese osmane për 25 vjet rresht, e cila ishte shumë rrezik serioz edhe për vetë Evropën, jo vetëm se nuk u mbështet por u injorua prej saj.

As kontributi shumë i madh i shqiptarëve për përzënien Perandorisë Osmane nga Ballkani, nuk u çmua nga Evropa Njerkë. Përkundrazi, shqiptarët ndëshkohen në pazarllëqet e organizuara dhe të drejtuara prej saj, në aleancë me carin rus. Me marrëveshjet e arritura në këto pazarllëqe (në Shën Stefan dhe në Kongresin e Berlini), në vitin 1878, e përgjysmuan territorin natyral të shqiptarëve, duke ua dhënë peshqesh dobiçëve të tyre sllavë, të cilat menjëherë i spastruan ato dhunshëm edhe nga shqiptari i fundit.

Ishin po ato qarqe të Evropës Plakë të cilat në pazarllëqet e organizuara prej tyre, të cilat u zhvilluan në Londër (1913 dhe 1915), pranuan pavarësinë e shtetit të cunguar shqiptar, vetëm në pjesën bregdetare të Shqipërisë Natyrale dhe legjitimuan pushtimet e pjesës të saj kontinentale dhe të Çamërisë, nga shovinistët sllavo-grek. Në këto pazarllëqe, terrori sistematik dhe me përmasa të gjenocidit që po ushtrohej ndaj popullsisë shqiptare nga forcat ushtarake, paraushtarake dhe policore të këtyre pushtuesve, u konsiderua si çështje e brendshme e tyre.

Ishin po ato qarqe të Evropës Plakë, të cilat në pazarllëqet e organizuara dhe të udhëhequra prej tyre, në Versajë (1918), pas përfundimit të Luftës së Parë Botërore, të cilat legjitimuan përfundimisht të gjitha pushtimet sllavo-greke, duke pranuar vendimet e Konferencës së Londrës, shumë të dëmshme për shqiptarët.

Gjatë periudhës së Luftës së Dytë Botërore populli shqiptar u radhit, luftoi pa hile dhe me vetëmohim, në aleancë me shtetet e Koalicionit Antifashist, i bindur, se pas përfundimit të kësaj lufte, do të konsumonte të drejtën e natyrshme për të vetëvendosur për të ardhmen e tij. Ai me të drejt aspironte për ribashkimin e shtetit të tij kombëtar, Shqipërisë Natyrale, të ndarë dhunshëm në pazarllëqet e Evropës Njerkë. Por, pas përfundimit të kësaj lufte heroike, populli shqiptar u ndëshkua nga po ky koalicion, i ndikuar nga satrapi Tito - mbeti nën robërinë dhe terrorin e egër sllavo-grek.

Terrori sistematik që ushtrohej në vazhdimësi, nga pushteti serbo-çetnik, tani të maskuar nën petkun e internacionalizmit proletar dhe “vëllazërim – bashkimit” dhe lakenjtë e tij shqipfolës, ndaj çdo gjëje shqiptare, e detyrojë popullin tonë të vazhdojë rezistencën në forma të ndryshme edhe për katër dekada e gjysmë. Kjo rezistencë e popullit liridashës shqiptar u kurorëzua me luftën e armatosur çlirimtare, të cilën e zhvillojë dhe e përfundojë Famëmadhja Ushtria Çlirimtare e Kosovës.

Në këtë ushtri çlirimtare e cila u lind falë përpjekjeve të shumë gjeneratave të patriotëve shqiptar, i ngjeshën radhët e saj bijtë dhe bijat më besnike të tij, të betuar para Flamurit Kombëtarë Shqiptar, për çlirimin dhe ribashkimin e Shqipërisë Natyrale, nuk do të kursejnë as jetët e tyre.

Rriten e vet me shëndet të plotë që nga hapat e parë të jetës së saj, kjo ushtrie popullit e fillojë duke radhitur sukses pas suksesi, nëpër përpjekjet e një pas njëshme, të vështira dhe të përgjakshme luftarake, kundër një ushtrie bashkëkohore, siç ishte ajo e pushtuesve serbo-çetnik. Edhe nuk mund të ndodhte ndryshe, sepse UÇK i kishin themelet thellë në popull; sepse ajo po zhvillonte një luftë të shenjët çlirimtare, në emër dhe me mandatin e tij; sepse radhët e saj freskoheshin përditë me djem e vasha të zgjedhura të tij, të bindur se pas ngadhënjimit mbi forcat e armatosura të pushtuesve, do të krijoheshin kushtet që më në fund edhe populli shqiptar do të vetëvendos lirshëm për të ardhmen e tij.

Por ndodhi e kundërta.

Pas përfundimit të kësaj lufte të drejtë dhe çlirimtare të UÇK, në aleancë me forcën më të fuqishme ushtarake të kohës – NATO-n, mund të thuhet me të drejtë, se me mandat të KS të OKB-së,Kosova u shndërrua në një koloni të sunduar nga një administratë autokratike ndërkombëtare, ngase të gjitha kërkesat dhe vendimet e saj ishin të pa apelueshme. Ajo, e udhëhequr nga politika kolonialiste e unmikistanit dhe servilëve të saj vendor, në këto tetë vjet të pas luftës të armatosur çlirimtare edhe ashtu e varfëruar nga plaçkitjet shumëdimensionale nga pushtuesi serbomadh, u soll deri te shkopi i lypësit!

Thënë troç, Kosova u shndërrua në feud të Përfaqësuesit Special të Sekretarit të Përgjithshëm të OKB-së dhe të suitës së tij. Ajo u shndërrua ne një zonë eksperimentale të qarqeve të ndryshme ndërkombëtare. S’do mend, se njëri prej eksperimenteve që u kryen në Kosovë, nga qarqe të njohura ndërkombëtare, kishte për objektiv provimin e mjeteve më efikase për të ndikuar deri në atë shkallë në masat popullore, sa ato të mos merren me problemet madhore, por me ato të mbijetesës. Siç mund të vërehet, këtë eksperiment e kanë përfunduar me sukses të plotë.

Fajtorët kryesor për këtë realitet të hidhur që po mbretëron në Kosovë, në rend të parë janë liderët në krye të ashtuquajturave IPVQ të Kosovës, sidomos ata të cilët e kishin nënshkruar aktin e kapitullimit në Rambuje, i cili njihte Jugosllavisë, përkatësisht Serbisë sovranitetin mbi Kosovën. Por, nuk mund të amnistohen as liderët e të ashtuquajturave parti politike, jo vetëm të atyre të cilat u themeluan me lejen e pushtuesve, por edhe të atyre të cilat dolën në skenën politike kosovare, si kërpudhat pas shiut, menjëherë pas përfundimit të luftës heroike të UÇK-së.

E them të ashtuquajturat parti politike, ngase, shikuar realisht, në Kosovë nuk kemi parti të mirëfillta politike. Ato të cilat vetëquhen parti politike, nuk janë gjë tjetër, pos karikatura të tyre. Ato janë kukulla në duart e klaneve mafioze, të cilat u krijuan dhe u forcuan, duke shfrytëzuar fatkeqësinë e popullit!

Gjatë tërë ekzistencës së tyre. shumica e këtyre të ashtuquajturave parti politike, nuk e bënë as mundin e pleshtit për t’i mbrojtur frytet e luftës të armatosur çlirimtare, ngase qëllimi fundamental i themeluesve të tyre, nuk ishte drejtimi i popullit drejt realizimit të aspiratës së tij shekullore, por përmbushja e ambicieve të tyre të shfrenuara përfituese karrieriste dhe materiale. Andaj, si pasojë e kësaj mos pune, sot me trojet dhe interesat tona njerëzore dhe kombëtare po ribëhen pazarllëqe, sipas skenarëve të përpiluara nga ndërmjetësit (përmbaruesit) ndërkombëtar, çdoherë në përputhje të plotë me kërkesat serbomëdha të Beogradit zyrtar dhe të kreut të Kishës Ortodokse “shënsaviane”.

Këto pazarllëqe fituan në intensitet, menjëherë pas përfundimit të farsës të quajtur Bisedimet e Vjenës, kur Sekretarit të Përgjithshëm të OKB-së iu dorëzua “Pakoja Pandora”, nga i përzgjedhuri i tij Martit Ahtisari, specialisti me renome ndërkombëtare për përmbarimin e krizave ndërmjet popujve, çdoherë në përputhje të plotë me interesat e fuqive të mëdha.

Përmbajtjen e kësaj “Pakoje” e kanë shtjelluar si duhet dhe në detaje shumë analist shqiptar dhe të huaj, andaj e shohë të mjaftueshme vetëm të konstatojë: se propozimi i Ahtisarit është i hartuar falë zemërgjerësie së “elefantëve”të Kosovës dhe të vegjëlve të tyre ( të cilët janë të dresuar, sidomos në këto vitet e pas luftës, për t’u pajtuar vend e pa vend me çdo kërkesë që parashtrohet nga të huajt, bile edhe të bëjnë “kompromise të dhembshme”); se me këtë propozim nuk duhet të pajtohen shqiptarët, ngase ua mohon të drejtën për të vetëvendosur për të ardhmen e tyre; se në bazë të këtij propozimi (të pranuar edhe nga i ashtuquajturi Parlamenti i Kosovës), jo vetëm se u legalizua copëtimi i territorit të Kosovës, duke i legalizuar dhe legjitimuar kontrollin e Serbisë (edhe me ndihmën e ushtarëve rusë) në rreth 35% të territorit të Kosovës, se jo vetëm mohohet identiteti jonë kombëtar, trashëgimia kulturore dhe historia jonë e lavdishme kombëtare..., por edhe u përgatit terreni, jo për një Kosovë të pavarur dhe sovrane, por për ndërrimin e kolonizatorit të deritanishëm ndërkombëtar, të unmikistanezve me ata eumikistanez.

Serbia nuk pajtohet me këtë propozim, ngase ajo e kërkon ta mbajë krejt Kosovën, si koloni të veten.

Ky propozim do të qëndrojë i bllokuar në KS të OKB-së, deri në momentin kur të përfundojnë pazarllëqet ndërmjet të fuqishmëve, SHBA-ve të cilat deklarohen hapur pro këtij propozimi dhe atyre që deklarohen kundër, Rusisë së Putinit dhe disa segmenteve të fuqishme të BE.

Dihet, se kundërshtimi i rusomadhit Putin dhe klikës së tij, bëhet, jo pse mërzitën për interesat e serbomëdha të Beogradit, por nga frika e rrezikimit të synimeve të tyre strategjike. Këto synime strategjike drejt Ballkanit, janë ëndërr e kahershme rusomadhe që zonën e Ballkanit ta mbajnë në gjendje të turbullt, për ta vënë nën kontroll më vonë nga hegjemonizmi pansllavist

Moska zyrtare është e brengosur me drejt, se nëse detyrohet Serbia të pranojë pavarësinë e Kosovës, ajo do të shpërblehet nga Perëndimi, duke ia hapur dyert për në BE dhe NATO. Kjo do të qonte në dështimin e synimeve strategjike ruse në Ballkan. Andaj, edhe bëhen dhe do të bëhen përpjekje në shërbim të realizimit kësaj ëndrre hegjemoniste e ekspansioniste rusomadhe, të mbahen sa më gjatë nën saçin e ndikimeve, sidomos shovinistet serbomëdhenj.

Serbia do ta kuptojë, sot apo nesër, se kjo “mbështetje” ruse ndaj kërkesave të saj, nuk ka qenë e motivuar nga aleanca e natyrshme sllave, por nga interesat hegjemoniste rusomëdha, por atëherë do të jetë shumë vonë për te!

Ndërsa prapavija e kundërshtimit në formë më të rafinuar të propozimit të Ahtisarit, nga disa segmente të fuqishme të BE, diktohet nga synimet e tyre strategjike politike, ekonomike e ushtarake në Ballkan.

Këto pazarllëqe, me siguri do të përfundojnë një ditë dhe nga KS i OKB do të aprovohet një farë rezolute. Kur të fillojë jetësimi i kësaj rezolute, nën mbikëqyrjen e rreptë të EUMIK, vetëm atëherë do të kuptohet plotësisht gabimi i atyre që po e kritikojnë Lëvizjen Vetëvendosje dhe që po u gëzohen persekutimeve që po u bëhen liderit të saj Albin Kurtit dhe bashkëveprimtarëve të tij; vetëm atëherë do të kuptojnë gabimet e veta edhe ata, që sot po i shajnë Bacë Adem Demaçin dhe të gjithë ata që tërheqin vërejtjen, për dëmet që u shkaktohen interesave kombëtare shqiptare nga “Pako Pandora” e Ahtisarit; vetëm atëherë do të kuptohet plotësisht, se hipokrizia dhe pafytyrësia e disa “politikanëve” shqipfolës nuk njeh limit njerëzor, moral dhe kombëtar, por atëherë për këta sojsëz do të jetë shumë vonë!!!

Kam bindjen, se është momenti i fundit që të ndërmarrim veprimet e domosdoshme, të menjëhershme dhe konkrete për bashkimin e potencialit tonë mendor, material dhe veprues, në kuadër të një subjekti të vetëm gjithëkombëtar, i cili do të na prijë drejt dhe sigurt deri në realizimin e amanetit të Dëshmorëve të Kombit. Zaten ky është obligim yni dhe i cili mund të kryhet i plotë, vetëm duke vepruar konkretisht dhe me vendosmëri, deri në përmbushjen e plotë të aspiratave të ligjshme të popullit tonë, për të vetëvendosur për të sotmen dhe të ardhmen e tij, për të jetuar i lirë dhe me dinjitet në shtetin e tij të ribashkuar - Shqipërinë Natyrale!

Tjetër rrugë nuk kemi!

Prishtinë, 15 qershor 2007

[Permalink]

Besnik HYSA
Bujanoc,1878


Për të shkruarit thuhet se është art i rëndë dhe jo gjithkush mund të merret me të. Se një thënie e tillë është e vërtetë, mund ta vërtetojë gjithkush që shkruan. Por se të shkruarit për çështjen shqiptare është tejet e rëndë, mjafton vetëm të nisësh të shkruash diçka, dhe ke për të parë sa shumë vështirë është t'i lidhësh mendimet. Aq shumë është e koklavitur pozita e tyre politiko-administrative sa që vështirë e ka njeriu edhe kur shkruan, që të mos ngatërrohet në përpjekjet për sqarimin e ndonjë çështje.

Temën që do ta trajtojmë më poshtë, ka të bëj me çështjen kombëtare më të ndjeshme të tyre, Ribashkimin Kombëtar. Ky shkrim ka për qëllim që të jap një ndihmesë të vogël në trajtimin e kësaj teme, gjithnjë duke pasur parasysh faktorin kohor e hapësinor dhe përvojën përsonale në vrojtimin e deritashëm të kësaj çështje. Do të mundohemi aq sa na lejojnë mundësitë, të mos përdorim emra të individëve në kuptimin negativ. Paraprakisht kërkoj falje për ata, të cilët gjejnë kohë të lexojnë këtë shkrim e ndihen të prekur nga ndonjë shprehje e pakëndshme.

Kuptohet, qëllimi i këtij shkrimi nuk ka ta bëj asgjë me fyerjen e popullit tonë, por vetëm të ndihmojë ata të cilët merren drejtpërdrejt me RIBASHKIMIN, në gjetjen e rrugës më të lirë, më të shpejt dhe sa më pak të dhimbshme, drejt ecurisë së këtij procesi të (pa) shmangshëm natyror. Me këtë shkrim shumëkush nuk do të pajtohet, por kur ata që duhet nuk flasin dhe nuk e ndihmojnë këtë proces, jemi ne njerëzit e thjeshtë që duhet të shprehim mendim tonë, edhe nëse është i gabuar.

* * *

Shqiptarët apo siç njihen nga bashkësia ndërkombëtare: minjt laboratorikë, zagarët, argatët, shërbëtorët, figurat e shahut, endacakët apo racë që po vdes, aktualisht paraqesin popullin më fatmjerë të kontinentit më të vjetër dhe më të qytetëruar, Evropës. Po pse janë popull Evropian më fatmjerë? Çfarë të keqe kanë bërë? A e meritojnë një gjendje të tillë? Pse janë popull që vetëm pret e përcjellë okupatorë?Pse i kanë faktorizuar të tjerët e defaktorizuar vetën?Vetë mendimet e tilla të bëjnë që t'ua lexoshë historinë, dhe të kuptoshë se me çfarë tipare etnopsikologjike disponojnë. Po cilat libra t'i lexosh, nga cili autor? Ka të ngjarë që mund të lexosh ndonjë libër, por librat e sidomos ato të historisë, si gjithnjë, dinë edhe të shtrembërojnë faktet dhe të krijosh një mendim të gabuar për ta.

Po deshe të dish diçka të vërtetë, të sinqertë për shqiptarët, nuk ke nevojë të lexosh libra të ndryshëm nga historia për të harxhuar kohë, për të harxhuar para në blerjen e librave dhe lodhje të trurit. Mjafton të kesh fatin që të jetosh në këtë kohë, në këtë periudhe historike 17 vjeçare dhe e tërë historia e tyre do të bëhet e qartë. Nga kush do të u bëhet e qartë? Nga veprimet politike të pushtetarëve dhe intelektualëve.
Pushtetarët e sotëm kanë krijuar imazhin e shqiptarëve, si të pa aftë të qeverisin me veten. Po pse nuk mund të qeverisin me veten?Sepse neve na udhëheqin njerëz pa ideal e ndjenja kombëtare, që atdheun e kuptojnë si institucion që duhet vetëm plaçkitur e jo ndërtuar. Jo rastësisht në institucione kemi njerëz, që kurrë nuk janë angazhuar për të mirën e çështjes kombëtare, dhe për të qëndruar në pushtet nuk zgjedhin mjete, madje edhe duke shkaktuar vëllavrasje.

Duke i shikuar sjelljet e pushtetarëve sot, mund të paramendosh edhe parinë shqiptare në të kaluarën. Në të vërtetë, historia e shqiptarëve vetëm se përsëritet me emra të ndryshëm të parisë, dhe shprehje si e kanë lyp rrethanat e kohës. Qëllimi dhe objektivat e tyre janë po ato të njëjtat, që nga viti 1878, dhe nuk po realizohen kurrsesi. Dëshira për para, pushtet e bajrak edhe sot janë veçoritë kryesore të shqiptarëve. Ashtu siç vepruan të parët tanë në të kaluarën, ashtu po veprojmë edhe ne sot. Kokëfortësia, mosdurimi, grindjet, xhelozia, zilia ndaj vëllait vetëm për të qëndruar në pushtet, vazhdojnë të mbesin tipare të pandryshueshme etnopsikologjike të shqiptarëve.
Nga këto të këqija, duke mos arritur që të kemi shtetin tonë, e tërë energjia dhe mundi jonë ka shkuar dhe ende po shkon duke ndihmuar formimin,zhvillimin dhe përparimin e shteteve dhe popujve tjerë duke filluar nga; Turqia, Egjipti, Greqia, Serbia, Maqedonia, dhe së fundi Mali i Zi. Kur je nën sundimin e huaj dhe nuk e lufton atë, atëherë i bashkëngjitësh dhe e ndihmon në zhvillim e tij, i cili prapë nesër punon kundër teje. Shtetet e lartëpërmendura, shqiptarëve për angazhimin e tyre, u kanë dhënë mirënjohje speciale, të njohura si masakra dhe pastrim etnik.
Falë tiparëve të tilla etnopsikologjike, gjendja e shqiptarëve në Ballkan, sot ka mbetur e njëjtë dhe nuk ka ndryshuar fare. Nëse ka ndonjë ndryshim pozitiv te shqiptarët, ato janë të natyrës materiale e cila është shprehje e përparimit teknologjik botëror. E sa i përket statusit të tyre politiko-administrativ, gjendja pandërprerë përkeqësohet. Që nga shekulli 18, nga një popull me territor të ngjeshur 115.000 km katrorë, sot kanë vetëm një gjysmë shtet me madhësi 28.500 km katror i cili kufizohet me vetveten, ndërsa pjesa e mbetur 86.500 km katror vazhdon të mbesë e okupuar nga fqinjt e tyre, ose e pastruar etnikisht nga shqiptarët.
Për dobësimin e sigurisë gjithëkombëtare, prapambeturinë ekonomike, arsimore, shëndetësore, mbylljen e perspektivave, nuk ka shumë se çka të thuhet, sepse kjo gjë tashmë është shumë e dukshme, dhe vetëm ata të cilët nuk duan t'i vërejnë dukurit e tilla, mund të shpërfillin realitetin. Në shekullin 21 ata janë të copëtuar në 5 shtete, kanë pasuruar identitetin e tyre kryesor kombëtarë me një identitet shtesë, kanë filluar të sjellin në pikëpyetje, edhe gjuhën, flamurin e gjithçka që i dallon ata nga popujt tjerë. Në vend se të njësohen shqiptarët pjesëtohen.

Çka mund të presësh nga populli që të vetmin motiv në jetë e ka mbijetesën? Kurse për zhvillim, përsosje, as që mund të bëhet fjalë. Në të vërtetë, a nuk e tregon këtë realiteti shqiptar? I vetmi popull në Evropë që i mungon rryma, uji e madje edhe lëndën e parë të bukës nuk e prodhojnë vetë. Për të mbijetuar, kemi filluar t'i shesim edhe pjesët e trupit siç janë veshkët. Me këtë politikë të pushtetarëve, sikur të ekzistonte ndonjë mundësi për të u larguar nga trojet shqiptare, ato për disa orë do të mbeteshin të boshatisura.
Dhe për çudinë më të madhe, kur realiteti tregon se ky popull po shkon drejt shpërbërjes, pushtetarët tanë pa ndërprerë na trumbetojnë se punët po na vejnë mbarë, kurrë më mirë nuk kemi qenë, e do të takohemi në Evropë. Po le të pajtohemi me ta për një çast, se ndoshta kanë të drejt e po u biem në qafë me hile. T'i  lëmë jashtë kësaj teme edhe 50% të shqiptarëve të okupuar, dhe të pyesim, pse Shqipëria administrative nuk është shtet si duhet të ishte p.sh si një shtet i vogël e i zhvilluar siç është Sllovenia? Nëse e marrim tërësinë e trojeve shqiptare në Ballkan, në mënyrë metaforike si trup të njeriut,shumë lehtë do ta kuptojmë. Paramendo atë trup të bërë pesë herë operacion në pjesët më vitale. A mund të themi se ai trup është i shëndoshë? Natyrisht se jo! E tillë është Shqipëria e sotme! E copëtuar në pesë shtete ajo nuk është funksionale, sepse territoret më të pasura të saj janë të okupuara, nga okupatorët fqinjë.
Kur një problem nuk trajtohet në etapat e hershme, ai shkon duke u ndërlikuar edhe më shumë. Pasiqë gjeneratat e mëhershme nuk kanë mundur ta zgjidhin, problemi vetëm se është bartur tek gjenerata e ardhshme. Dhe për çudinë, asnjë gjeneratë nuk e ka marr për barrë koston e çështjes së pazgjidhur shqiptare.
Si duket gjeneratës së sotme po i takon fati historik (kuptohet nëse do) që ta trajtojë çështjen e tyre në mënyrë më serioze. Përse pikërisht gjenerata jonë, mund të pyes dikush?Që t'i themi ndal shpërbërjes kombëtare. E kemi obligim njerëzor që ta ndalojmë këtë dukuri të dëmshme për shkak të ndryshimeve të mëdha politike në botë, sfidave të shekullit 21, si dhe gërshetimit të interesave gjeostrategjike të Fuqive të Mëdha. Gjenerata jonë përveç përgjegjësisë, duhet të ndihet e privilegjuar për angazhimin e saj në çështjen kombëtare,ngase do të mundohet të sjellë në binarë të duhur çështjen tonë të pazgjidhur, duke parandaluar shpërbërjen e mëtutjeshme si dhe duke krijuar një bazament për një të ardhme më të ndritur të popullit tonë.

Ky angazhim duhet të vijë edhe si rezultat i asaj, se shqiptarët sot u gjasojnë udhëtarëve të anijes e cila fundoset. Ata e dinë se po fundosen dhe fare nuk bëjnë përpjekje për shpëtim. Në të vërtetë, ata mendojnë se shpëtimi u vjen nga fundosja. Fundosjen e simbolizon statusi i Kosovës.
Angazhimi ynë, do të ishte si frymëzim edhe për gjeneratat e ardhshme, se si duhet të punojnë për atdheun e tyre. Me siguri ne nuk mund t'i frymëzojmë gjeneratat e ardhshme, nëse sillemi edhe më tutje me papërgjegjësi ndaj veprimtarëve të dëshmuar të çështjes kombëtare, duke mos ua pranuar meritat për angazhimin e tyre, për shkak të disa trilleve tona, duke i lënë të jetojnë në kushte të mjerueshme, duke i ofenduar, duke i burgosur, e në anën tjetër u thurim himne, lëvdata e çka jo tjetër atyre, të cilët nuk ka nevojë të presim faktorin kohor për të na treguar se kush janë, në bazë të vendimeve të tyre të papërgjegjshme apo diktuar nga dikush tjetër.

Rrugëdalja

A jemi krenarë me të arriturat tona? Gjithsesi jo. Në gjendjen në të cilën gjendemi, individë të cilët sado pak kanë ndjenja kombëtare shqiptare, nuk mund të rrinë të qetë e të mos pyesin për pozitën dhe proceset në të cilët po kalon populli ynë. Nga kjo gjendje është krejt e natyrshme që çdo individ, si nga pikëpamja morale, njerëzore, kombëtare e juridike që i thotë veti shqiptar, ta pyes veten me disa pyetje: Çka po ngjet me popullin tim? Pse e kemi Shqipërinë dhe shqiptarët të atillë çfarë janë sot ?Pse këto identitete tona kombëtare? Pse këto toponime të reja, kurrë më parë të dëgjuara nga ne? Pse shqiptarët të urrehen aq shumë mes veti, e të duhen aq shumë me të huajt? Po me intelektualët tanë, çfarë po ngjet? Pse një grusht malazezë apo maqedonasë, kanë peshë politike ndërkombëtare më të madhe se shqiptarët? Në të vërtetë, a ka populli shqiptar njerëz, individë, intelektualë apo grupim i cili mund t'i bashkojë këto fije të shkëputura?
Individët atdhetarë patjetër se kanë djersitur trurin me mendimin se cila duhet të jetë ajo terapi e cila mund ta shërojë këtë sëmundje, e cila po rënkon me mijëra vjet në trojet shqiptare?

Çfarë do të kishin qenë mendimet e tyre, në zbërthimin e çështjes sonë të pazgjidhur, patjetër do vinin në përfundim, se si çështje më e drejt, më e natyrshme, më njerëzore do të ishte ribashkimi kombëtar. Shqiptarët duhet të pyesin vetën, a dëshirojnë të jenë në këtë gjendje, në fund të pusit , apo dëshirojnë të këndellën kombëtarisht. Këndellja vjen vetëm nga Ribashkimi, e cila realizohet me vetëmohim të pandërprerë.
Por për të realizuar Ribashkimin  nuk është punë aq e lehtë. Kërkohet mund e angazhim i madh si dhe seriozitet në punë. Po me vajtim të historisë, siç e kanë shqiptarët zakon, a mund të arrihet diçka? Shqiptarët duhet të dinë, se rregullat e lojës i kanë vendosur Fuqitë e Mëdha, prandaj duhet t'i përshtaten atyre rregullave e jo të vajtojnë. Na ka bërë ky , na ka bërë ai. Po ne, a nuk mund t'ua bëjmë atyre? Lypset vullnet dhe angazhim. Ne duhet të ballafaqohemi me sfidat e kohës, e jo të ikim duke u fshehur pas identiteteve të rrejshme. Jemi popull me moshë të re, që nënkupton se ardhmëria na takon neve. Por, a po dimë ta shfrytëzojmë këtë vitalitet rinor?

Nuk na lënë të huajt thonë shumica. Po ne, e kemi parashtruar këtë çështje në nivel ndërkombëtar? Si mund të krijojmë paraprakisht mendim të gabuar ende pa e provuar?
Nëse nuk e ke provuar, si mund të thuash se nuk ia vlenë ndonjë gjë? Jeta është provë, nuk ia vlenë pa e provuar. Askujt nuk i jepet asgjë në pjatë, por duhet të bëhet përpjekje që të merret vetë. Ribashkimin e shqiptarëve duhet ta bëjnë ata në interesin e të cilëve është; shqiptarët e jo ndërkombëtarët. Jeta është luftë, edhe pse jemi të rrëzuar ne duhet të bëjmë përpjekje për ngritje,vetëm nëse nuk bëjmë përpjekje për ngritje,mund të themi se jemi të humbur. Prandaj nga Evropa nuk duhet të pritet mëshirë apo drejtësi, por farkëtues i të ardhmes sonë jemi ne. Kuptohet rruga është e gjatë dhe e mundimshme, por ia vlenë!

Nëse si popull kemi qëllim ribashkimin, duhet të riorganizohemi. Por në këtë riorganizim kemi nevojë për reformim. Populli jonë ka nevojë për reformim, por jo reformim që  çon në kahe të shformimit, por përparimit. Në kuadër të reformave, më kryesorja është mendësia apo filozofia politike e të menduarit. Na duhet një shqiptar i ri e modern i cili duhet të jetë i pa emocione, i pajisur së pari me virtyte kombëtare, vendosmëri, dituri dhe mbi të gjitha vizion. Lexuesi mund të habitet, kur e përmenda fjalën i pa emocione. Këtë fjalë e përdora në kuptimin pozitiv, që nënkupton se për interesa të atdheut duhet të distancohemi nga shokët, miqtë, kolegët tanë, nëse janë në rrugë të gabuar. Vizioni përfshin atë, se cili është qëllimi jonë i veprimit politik. Nga kjo pason një analizë e gjendjes së gjithmbarshme dhe hartohet strategjia e veprimit.

Cilët janë elementet bazë në hartimin e një strategjie të tillë? Përvojat e popujve liridashës kanë treguar si vijon: Një, vetja ose gjendja e popullit shqiptarë. Dy, vendet fqinje me të cilat kemi probleme dhe tre, bashkësia ndërkombëtare respektivisht raporti i Fuqive të Mëdha.

Popull i çuditshëm

Pse  shqiptarët janë popull i çuditshëm? Ka 130 vite, që vetëm pësojnë e fare nuk ndryshojnë politikisht. Kur i shikoj sjelljet e tyre politike 17 vjeçare, shpesh më shkon mendja te Zoti dhe e pyes veten, a thua atë ditë kur Zoti e krijoi njeriun, mos vallë shqiptarëve kishte harruar t'ua vendosë në tru nervin që ka të bëj me çështjen kombëtare? Shembull më konkret kemi realitetin e zymtë. Në këto 17 vite, përpos revolucionit seksual asnjë revolucion tjetër nuk kanë mundur të realizojnë. Logjikisht aty ku nuk ke revolucion, ke kundër revolucion. A nuk e tregon këtë statusi i tyre ndërkombëtar politiko-administrativ? Me cilin popull mund të krahasohen shqiptarët sot? Krahasim më të mirë se me Romët nuk mund të gjesh. Me çka mund të dallojnë shqiptarët nga romët? Në pak gjëra. Ashtu siç flitet sot për romët në botë, vetëm në kuadër të të drejtave të njeriut, ashtu flitet edhe për shqiptarët.
Te shqiptarët në vend se udhëheqësit t' ia tregojnë popullit rrugën, ndodhë e kundërta populli duhet t' ia tregoj rrugën udhëheqëseve. Popull që falë udhëheqësve është pa vizion se kah të shkojë. Deri sa te popujt tjerë për çështje kombëtare angazhohen shtresat më të ngritura intelektuale dhe ekonomike, te ne ndodh e kundërta, shtresat më pak të ngritura intelektuale dhe ekonomike u prijnë proceseve, më pastaj për t'u akuzuar nga shtresat më të ngritura se po ua prishin rehatinë.
Shqiptarët janë të ndarë në pikëpamje kombëtare; në shqiptarë (atdhetarë) dhe të huaj (tradhëtarë). Në pikëpamje ideore; përparimtarë dhe të prapambetur. Në pikëpamje politike; besnikë ndaj perëndimit dhe besnikë ndaj lindjes. Në pikëpamje fetare, popull me dy fe; Islamë dhe të Krishterë. Në pikëpamje gjeografike; veri dhe jug. Në pikëpamje gjuhësore; toskë e gegë. Si dhe ato ndarjet tjera më pak të rëndësishme, qytet e fshat, sheherli e katundar,malok e i rrafshit, pastaj dallimet brenda një lokaliteti etj. Ky është një mozaik i popullit tonë ashtu si e kanë edhe popujt tjerë, dhe asgjë e pazakontë në shikim të parë. Por e meta kryesore e jona qëndron pikërisht tek ky kolorit. Në vend se ne ta shfrytëzojmë për interesa tona kombëtare, dalin të tjerët dhe na shfrytëzojnë për interesat e tyre. Arsyeja kryesore pse nuk mund ta shfrytëzojmë këtë pasuri për interesa tona është se, vetëdija lokaliste mbizotëron ndaj asaj kombëtare.

Popull tejet i paqëndrueshëm. Nuk ka popull që i përshtatet më lehtë rrethanave të krijuara se sa shqiptarët. Kjo është një veçori e tyre pozitive, por ja që edhe kësaj veçorie në pikëpamje politike i kanë dhënë kuptim negativ. Gjithkush mund t'i shfrytëzojë për çfarëdo qëllimi e arsye. Armiqtë e tyre një veti të tillë e përdorin për interesat e tyre politike.
I vetmi popull në botë që shkatërron veten. Vetëm ne e bëjmë nyje çështjen tonë duke thënë se ajo është shumë e ndërlikuar e në të vërtetë, çështje më të lehtë për të u zgjidhur se çështja shqiptare nuk ka. Po pse i ndërlikojmë gjërat? Edhe pse kemi sy, sytë tanë kombëtarisht nuk shohin, edhe pse kemi veshë, veshët tanë nuk janë mësuar të dëgjojnë kombëtarisht, edhe pse kemi mend, kombëtarisht nuk mendojmë. Ato shohin, dëgjojnë dhe mendojnë vetëm lokalisht. Vetëm gjaku i derdhur, masakra, ia nxjerrë gjumin këtij populli. I vetmi popull që i nderon ata,të cilët kanë fyer e akuzuar veprimtarët e përkushtuar.

Shqiptarët, veprimet e tyre politike i kanë kopje të raporteve rajonale ose evropiane, që nënkupton se nuk kanë ide të veta, se çka duhet të arrihet, ku duan të shkojnë e çka mund të përfitojnë. Për çdo proces kombëtar i duhet të harxhojë shumë kohë dhe energji. Së pari duhet të bëjmë luftë në mes veti, me fundërrinat e okupatorëve të ndryshëm e pastaj të merremi me të tjerët. Kjo mund të tingëllojë si diçka e pa kuptimtë, por realiteti e dëshmon një gjë të tillë.
Si të na shkojë puna mbarë me gjithë ato përpjekje e llafe për përmirësimin e gjendjes, kur në kongrese e takime ''historike'' marrin pjesë ata, të cilët janë pjesë e partive politike dhe pushtetit, prandaj, për ta është vështirë të tradhtojnë interesin e partisë apo pushtetit pa marr parasysh se ku gjenden. Kështu në takime të ashtuquajtura kombëtare, marrin pjesë njerëz për të cilët çështja kombëtare nuk ekziston, por thjeshtë shkojnë për të u fotografuar dhe pastaj ato foto i përdorin në fushatat elektorale për të realizuar interesat e tyre përsonale e prapë në emër të çështjes kombëtare.

Jemi popull që kurrsesi të dallojmë të mirën prej të keqes. I mbivlerësojmë gjërat e pavlerë dhe i nënvlerësojmë gjërat e vlefshme. I ngatërrojmë vlerat perëndimore dhe lindore. Çdo gjë që besohet se është nga perëndimi, nga shqiptarët verbërisht pranohet si e dobishme. Çka është nga lindja sado që mund të jetë e dobishme, është e papranueshme. Ne duhet të kuptojmë se të arriturat e botës së sotme janë rezultat si i Perëndimit ashtu edhe i Lindjes, e jo vetëm të njërës siç mendojmë ne. Por edhe perëndimin e ngatërrojmë. Nga perëndimi marrim vetëm vlerat negative e jo ato pozitive?Kur Amerikanët çdo të dytën fjalë e kanë atdhe, Zot e flamur dhe nuk e quajnë njëri tjetrin patriot folklorist, pse ne shqiptarët i ironizojmë veprimtarët e çështjes kombëtare me shprehje, si njerëz të cilët humbin kohën me sende të pavlera?Profesioni i ushtarakut në perëndim çmohet më shumë se profesioni i ekonomistit, juristit, mjekut, e te ne gjithçka e kundërt, madje ne i quajmë ushtarakët si të marrë.

Nga mënyra e tillë e të menduarit rrodhi edhe debati i domosdoshëm pozitiv i dy ''intelektualëve më të mëdhenj'' Qosja dhe Kadare, të cilët së bashku me ndihmën edhe të disa intelektualëve tjerë të cilët kanë pasur një qasje të paanshme dhe të sinqertë ndaj këtij debati, na i kanë sqaruar disa rrugë. Ne në të ardhmen ndaj botës duhet të kemi një qasje më të drejtpeshuar dhe t'i gjejmë miqtë si në perëndim ashtu edhe në lindje, pa marrë parasysh mendimet e tyre politike apo religjioze.
Ne ende nuk po mundemi t'i zgjedhim problemet tokësore, derisa popujt tjerë bëjnë luftë yjesh, siç janë Kina e SHBA-të, kurse Zvicra merret me nëntokë duke hapur nën Alpe tunelin më gjatë në botë, me një gjatësi 35 km. Ne nuk e kemi të zhvilluar patriotizmin jetik kombëtar deri sa Franca e ka specializuar patriotizmin siç është ai ekonomik dhe gjuhësor. Përse mos të marrim shembullin e ish presidentit Francez, Shirak, i cili kishte lëshuar një mbledhje të BE-së,vetëm pse nuk ishte folur gjuha frënge dhe kishte futur patriotizmin gjuhësor në kuadër të ashtuquajturit patriotizëm ekonomik që Franca e përkrah aq shumë.

Ne ende nuk dimë se cilat janë obligimet ndaj atdheut. Ne ende mendojmë se kemi obligim vetëm ndaj vetes e familjes. Duhet të kuptojmë se obligimet ndaj atdheut nuk kryhen kurrë. Nëse sot e lyp të luftojmë, nuk do të thotë se nesër nuk duhet të punojmë për të zhvilluar atdheun. Obligimet ndaj atdheut nuk përfundojnë me ndërtimin e një shtëpie 3-4 katëshe, hapjen e një shitoreje, restoranti apo posedimin e ndonjë veture luksoze.

Politikisht shqiptarët lodhen shpejt dhe u ngjasojnë atyre vrapimeve në sport. Vrapimi në 100 m i quajtur sprint apo vrapim shumë i shpejtë, i përshtatet më shumë natyrës së shqiptarëve, si dhe vrapimi tjetër i njohur si maratonë që ka 42 km, që nuk i përshtatet natyrës së tyre, sepse, politikisht lodhen shumë shpejtë. Nga kjo lodhje e shpejtë, procesin e një veprimi politik nuk mund ta kryejmë deri në fund, për arsye se me krijimin e rrethanave të caktuara gjithnjë dalin njerëz për përfitime personale t'i prijnë procesit duke ia ndryshuar kahen dhe e bëjnë të dëmshëm kombëtarisht.
Shqiptarët me idetë e tyre kozmopolite duhet të kuptojnë se nuk mund të bëhen të mirë për botën nëse nuk kanë bërë mirë për popullin e vet. Në vend se t'i përshtaten botës, kërkojnë që bota t'u përshtatet atyre. Merren me filozofi të kota, që nuk kanë potencial e nuk i pyet askush, siç është për shembull globalizmi. Kjo shprehje ka kuptimin e këmbimit të mallrave dhe ideve, por në kohen më të re po keqpërdoret për përfitime të Fuqive të Mëdha. Globalizimi është shprehje e kolonizimit apo shfrytëzimit të popujve, por në forma të reja, më të buta dhe hovin më të madh e ka marr me rënien e Murit të Berlinit. Forcë shtytëse e ka teknologjinë e cila ka sjell përmirësime në jetën njeriut, por edhe vartësinë. Ajo çka duhet të na shqetësoj neve, është që të bëjmë përpjekje që të ribashkohemi në një shtet kombëtar gjatë këtij procesi politiko- historik, i cili pashmangshëm do të çojë në luftën e tretë botërore.
Nëse globalizmi lejon qarkullimin e kapitalit, ideve dhe i shërben paqes, përse e tërë ajo garë në armatim? Pikërisht globalizmi nxitë krijimin e shtetit-komb dhe vetëm ata popuj që kanë shtetet e tyre mund të i qëndrojnë sfidave të tij. Pa zgjidhjen e çështjes kombëtare në epokën globalizmit, si të copëtuar,vetëm se do të tretemi edhe më shumë e do të shkrihemi si kripa në ujë, falë përshtatshmërisë sonë, që pa menduar fare të pranojmë të renë.

Nëse do të qëndrojmë në këtë gjendje, në epokën e globalizmit, gjithnjë do të mbesim pak serb, pak grek, pak maqedonas e më së paku shqiptarë. Kur je pak, gjithnjë je, i përbuzur, i pazhvilluar dhe rrjedhimisht i shkatërruar.

Shqiptarët kanë një filozofi politike të pakuptimtë e cila me siguri është rrjedhojë e të besuarit të tepërt në paqe. Ndoshta problemi qëndron në atë, se shqiptarët mendojnë se projektet serioze kombëtare fitohen pa gjak, pa flijim? Apo siç e kanë disa shprehi të thonë se liria fitohet vetëm me dredhi e më asgjë tjetër, prandaj edhe e urrejnë luftën e mjetet e dhunës. Ku i ka rrënjët kjo filozofi nuk e di, por se është e gabuar jam qind për qind i sigurt. Sa janë të papjekur shqiptarët, shihet kur aq shumë besojnë në paqe e demokraci. Mjafton të përcjellësh skenën politike botërore përmes televizionit dhe të kuptosh se sa e brishtë dhe e paqëndrueshme është paqja në botë pikërisht nga ata të cilët më së shumti thirren në atë. E sot nuk gjen familje shqiptare e cila nuk ka televizion, radio e mjete tjera të informimit.

Ja shembuj konkretë se nuk duhet t'i besohet plotësisht paqes:kujto Srebrenicën, kujto vendimin e gjykatës së Hagës ndaj Serbisë, kujto dërgimin e kroatëve, boshnjakëve, shqiptarëve në Hagë, kujto statusin e Bosnjës, kujto statusin e Kosovës, duhet ende të besojmë në paqe? Të gjitha këto janë parakushte se përsëri do të bëhet luftë në Ballkan.

Flasin armiqtë e shqiptarëve me retorikën e luftës e urrejtjes dhe askush nuk thotë gjë. Posa fillojnë shqiptarët me një retorikë të tillë, dalin më të mençurit tanë gjoja intelektualë të mëdhenj dhe na thonë; ç' është ky fjalor, ç’është kjo prapambeturi? Flisni për paqen!Dallimi në mes armiqve dhe shqiptarëve është, se armiqtë flasin për paqe e përgatiten për luftë, ndërsa shqiptarët flasin dhe veprojnë për paqen. A nuk e tregojnë këtë, këngët kundër shqiptare të ushtrisë greke?A nuk e tregon këtë, themelimi i gardës së Car Llazarit me përkrahje të strukturave shtetërore serbe? Kurse shqiptarët në anën tjetër deklarohen se nëse largohet KFOR-i, edhe unë do të shkojë me ta. Popujt që sot besojnë verbërisht në paqe janë të destinuar për zhdukje.

Ja një shembull edhe më konkret lidhur me paqen e që ka të bëj me Zvicrën. Këtë shtet jam i bindur se shqiptarët e njohin më mirë se atdheun e tyre. Zvicra si shtet me 7,5 milion banorë edhe pse nuk ka marr pjesë në dy luftërat e fundit botërore, ka ushtri me 220.000 pjesëtarë. Fal pozicionit ndërkombëtarë si vend neutral ajo sot nuk do të duhej të kishte fare ushtri, pasi që për 192 vite nuk ka qenë e kyçur në ndonjë luftë. Por Zvicra çdo vit ushtron popullatën e saj me trajnime të freskëta për të përsosur artin luftarak, sikur nesër të bëhet luftë. Në anën tjetër, neve na thuhet gjithnjë duke pasur parasysh të kaluarën tonë të trishtueshme me armiqtë e tillë, se atë ushtri që e keni duhet ta reformoni (lexo dobësoni) kurse nga UÇK-ja, nuk duhet të formohet ushtri por forca të sigurisë. Këto nuk na thuhen vetëm nga të huajt, por më së shumti nga pushtetarët tanë, se koha e luftërave ka marr fund, se ka kush na mbron. Po nëse ndodhë ndonjë e keqe, kënd duhet fajësuar? Përsëri të huajt? Apo nëse me të vërtet punohet dhe besohet në paqe, pse nuk po shpërbëhet makineria ushtarake e Greqisë dhe Serbisë apo aleanca ushtarako- politike e quajtur NATO?

Shqiptarët i frikësohen propagandës sidomos nga fqinjët e tyre, kur ua përmendin se po mundohen të krijojnë Shqipërinë e Madhe. Mjafton kjo fjalë dhe t'i bie vrulli ndonjë procesi politik. Propaganda nga fqinjët nuk duhet të na shqetësojë, e sa i përket bashkësisë ndërkombëtare vetëm se duhet t'ua përkujtojmë ato argumentet e bollshme të kongresit të Berlinit, konferencës së Londrës, dhe t'u themi se e ashtuquajtura Shqipëri e Madhe nënkupton në thelb shkatërrimin e Serbisë së Madhe.
Shqiptarët hutohen shumë nga komploti. Dallohen në atë, se çdo ide kombëtare i vjen nga armiqtë. Kohëve të fundit po bëhet modë se nëse mendimi juaj, edhe pse lehtë i dallueshëm e për qëllime të ndryshme përputhet me mendimin e Moskës ose Beogradit, të shpallin armik i popullit. Nëse i përmbahemi një filozofie të tillë, dhe një ditë Beogradi e Moska thonë p.sh. se ribashkimi shqiptar duhet të ndodhë, a nënkupton kjo se ai nuk duhet të ndodhë? Si vështirë e kemi të kuptojmë ndihmën e atyre veprimtarëve, të cilët nuk dëshirojnë publicitet, emër, vetëm e vetëm që çështja kombëtare të përparoj.

Kemi një paradoks të llojit të vet tek ne. Jemi popull që mendojmë se e mira na vjen nga të huajt e jo nga vetja. Ende vazhdon të ketë ndikim të madh për proceset politike mendimi i huaj ndaj atij vendor. Çka do që thotë i huaji, edhe pse është e dëmshme, për shqiptarët është e pranueshme, me rëndësi është që mos të jetë mendim i shqiptarit edhe pse është i dobishëm. Neokolonialistët e shfrytëzojnë një gjë të tillë duke përdorur fjalor të përzgjedhur që të krijojnë shpresa të rrejshme tek populli për proceset politike. Shqiptarët kanë një qasje të gabuar kur kërkojnë nga Evropa që të ndërhyjë për t'ua rregulluar punët, në vend se t'i përvishen vetë rregullimit të punëve të tyre. Shqiptarët duhet të kuptojnë se e ardhmja e tyre nuk varet nga bashkësia ndërkombëtare, por nga vetë ata.

Se jemi popull i çuditshëm e tregon edhe kjo dukuri. Më shumë na intereson dhe dimë se çfarë ndodhë në senatin e kongresin amerikan, sesa në parlamentet tona. Me mënyrën e të menduarit tonë, ne e kemi robëruar vetën. Duke pasur një mendim të tillë, jeta e shqiptarëve udhëhiqet nga të huajt, kurse pushtetarët e tyre vetëm se përdoren si figurat e shahut. Pushtetarët shqiptarë janë nën kontroll të tyre. Të huajt ua bëjnë politikën kurse ata aminin. Përveç politikanëve, të huajt kanë krijuar shoqata joqeveritare të cilat udhëhiqen nga 2 ose 3 veta, e të cilët flasin në emër të gjoja mendimit të lirë, e që kanë për qëllim të krijojnë rrëmujë e mjegull në popull veçanërisht me idetë përparimtare që kanë të bëjnë me çështjen e pazgjidhur kombëtare. Janë ata që i keni pa se si i shtjellojnë mendimit e tyre me një fjalor të pakuptimtë për popullin. Projektet që ata i fitojnë janë në shërbim të kolonizatorëve. E bota sot është e tillë, ajo nuk ka mëshirë, por të dënon. Kur nuk je në gjendje ta qeverisësh vendin tënd, vijnë të tjerët dhe të qeverisin.

Besimi i tepruar ndaj të huajve, ka krijuar tek ne ndjenjën e vlerës së ulët. Nuk e duam vëllain prandaj i duam maskat. Jemi popull i maskave. Deri sa e ke maskën ke vlerë, atë ditë që vepron hapur e humbë vlerën. Ju kujtohet dalja në skenë e UÇK-ës, deri sa kishin maska gëzonin një autoritet në popull. Atë ditë kur filluan të dalin pa maska të gjithë u tronditën ....po filani qenka...po e njoh...kam pirë kafe me të..po nuk vlen bre ai..po ai s'është kurrkushi. Pse një ndjenjë e tillë? Kanë qenë të bindur se edhe luftën duhet t'ua bëjnë të huajt!
Shqiptarët dallohen me kujtesën e dobët ndaj së kaluarës historike. Si popull njihen se lëndën e historisë e kanë dobësi kolektive. Gjithnjë notën e kanë njësh. Kurrë nuk nxjerrin mësime nga historia, por vetëm se vazhdojnë t'i përsërisin gabimet.

Interesant për çdo individ i cili angazhohet për çështje kombëtare, historia e popullit shqiptarë fillon me të, duke anashkaluar apo injoruar angazhimet dhe mundin paraprak të shumë individëve e gjeneratave.
Ne ende nuk i frymëzojmë gjeneratat e ardhshme me ndjenjën për atdhe, për të ardhmen. Kështu, fëmijët tanë ende i edukojmë gabimisht duke u thënë se shqiptarët jetojnë vetëm në Shqipërinë administrative e askund tjetër. Dje i edukonim për internacionalizmin, sot për globalizmin kurse çështja kombëtare ende mbetet tabu.
Përgjithësisht, veçori e jona është shumë muhabet e pak punë, si në politikë ashtu dhe ekonomi. Lavdin në qiell e punët hiç kurrkund. Veçori tjetër e jona, turpi nga puna. Me siguri gjithandej trojeve shqiptare, ju ka ra rasti të shihni fushat pjellore të pa punuara. Tokën nuk e punojnë shqiptarët se nuk ka llogari. Ndërsa të shkojnë në perëndim e të bëjnë punë prej më të ndytave, kanë llogari. Shqiptarët nga ana ekonomike njihen si shoqëri konsumuese, por jo edhe prodhuese. Të prodhosh do të thotë të angazhosh trurin, e shqiptarët nuk kanë llogari ta angazhojnë trurin. Të tjerë prodhojnë për ta (fqinjët), kurse shqiptarë të tërë janë dhënë pas dëfrimit e epsheve. Si popull përtac, plaçkitja na është bërë virtyt e në veçanti e institucioneve shtetërore e cila ka marr përmasat e traditës kombëtare.

Intelektualët

Kapitali njerëzor është burim më i rëndësishëm i një populli, gjë që u vërtetua më së miri nga trojet shqiptare. Kur themi kapital njerëzor mendojmë për intelektualët. Shpesh thuhet nga disa, pse intelektualët shqiptarë nuk e ngrehin zërin për rrjedhat politike? Një kërkesë e tillë është e drejt, por si duket individët e tillë nuk e njohin mirë intelektualin shqiptar. Edhe intelektuali shqiptar, nervin në tru të çështjes kombëtare nuk e ka të vendosur. Mjafton i gjori të ketë një rrogë, të përkujdesët për familjen e tij dhe sendet tjera thotë rregullohen vetvetiu. Nëse e pyet për ndonjë proces aktual politik kombëtar, mos u befaso me përgjigjen, ajo do të tingëllojë sikur ke pyetur ndonjë afrikan.
Prioritet i intelektualit është jeta më e mirë, e pikërisht këtu është problemi se pa zgjidhje të qëndrueshme të çështjes shqiptare nuk ka jetë më të mirë, por vetëm të ardhme të paqartë. Jetën më të mirë nuk mund ta bësh në rolin e të nënshtruarit, por vetëm si i barabartë. Përderisa shqiptarët janë objekt krize, nuk do të ketë as zhvillim ekonomik. Intelektuali shqiptar i cili kryen studimet, dhe ka fat të gjejë ndonjë vend pune, fare nuk aftësohet më tutje në profesion apo të ecë me të arriturat e kohës. Mjafton intelektuali shqiptar ta fus gishtin në hundë, të kruaj veshin, t'ia rrasë gjumë dhe të krijoj shpresa për një jetë më të mirë; si të shkoj në pushime, ta bëj një veturë të mirë, ndonjë palë kostume të prodhuesve të njohur dhe me kaq merr fund epoka e tij.

Jemi popull me intelektualë të dobët të cilët nuk e kanë arsyetuar rolin e tyre. Intelektualë  pa ndjenja kombëtare. Ja sot patëm njerëz të shkolluar ja kurrë, por koha e dëshmoi se mos shkollimi nuk qenka pengesa kryesore për përparim kombëtar, por karakteri i dobët i individit ose vetëdija e ulët kombëtare. Intelektualët tanë moto jetësore e kanë, shqiptarët e copëtuar në Evropën e bashkuar në vend se të jetë shqiptarët e bashkuar në Evropën e bashkuar.
Në të kaluarën intelektuali fliste për internacionalizmin ndërkombëtar, sot flet për globalizmin apo neokolonializmin. Në këtë shpëlarje të trurit intelektuali shqiptar në analizën e tij, më parë duhet të mendoj se çka po thotë Serbia e Greqia, në vend që të jetë e kundërta se cili është interesi shqiptar, pavarësisht reagimit të armiqve.

Çfarë intelektualësh kemi, kur thonë se ribashkimi nuk duhet të bëhet, se nuk e dëshiron Serbia e Greqia. Madje hyjnë në projekte të përbashkëta me serbët e grekët gjoja në emër të kulturës e të një paqeje të rrejshme, e që në të vërtetë kombëtarisht janë të dëmshme. Intelektuali shqiptar, çështjen tonë e analizon me kute të njëjta, sikurse intelektuali Ballkanik (serb, grek) duke harruar se çdo problem i ka veçoritë e veta.
Është e pamundur që gjithnjë të mendojmë për çështjen kombëtare, thonë intelektualët shqiptar!  E si munden intelektualët armiq të mendojnë gjithnjë? Derisa kolegët e tyre serbë, grekë, maqedonasë e malazezë krijojnë lloj-lloj planesh për shfarosjen tonë, intelektuali shqiptar është dhënë i tëri në shërbim të paqes e tolerancës. Ja një shembull i intelektualëve serbë. Partinë radikale serbe shqiptarët e njohin shumë mirë. Platformën e kësaj partie çdo i dyti shqiptar e ka përjetuar në lëkurën e vet. Kjo parti më së shumti votohet nga intelektualët, duke përfshirë këtu edhe kryeqytetin serb, Beogradin, ku ndodhet ajka e intelektualëve serbë.

Për provokimet e hapura nga armiqt e shqiptarëve, intelektuali jonë thotë se i kalojnë të kaluarës. Por le të pajtomi me një konstatim të tillë për pak çaste, a po punojnë intelektualë tanë, për të ardhmen pasi qenkan orientuar nga ajo? Deri sa armiku yt merret me të kaluarën, ti nuk mund të merresh me të ardhmen. Sfidat e kohës nga intelektuali shqiptar nuk kërkojnë të krijojë platforma për shfarosje të popujve, por platforma për çlirim, për ndërgjegjësim e zgjim kombëtar.

Intelektuali jonë me çdo kusht dëshiron të fitoj çmimin Nobel kur dihet se ky çmim është politik dhe mund ta fitojnë vetëm ata që e njollosin popullin e vet. Po çfarë intelektualësh mund të jenë ata 400 artistë që dhanë idetë e tyre për ndryshimin e flamurit kombëtar? Pse kjo dëshirë aq e madhe e intelektualëve për ndryshimin e identitetit? Pjekuri kombëtare është sikur fare mos të kishte propozime për ndryshimin e flamurit.
Për shkak të intelektualëve të tillë, rinia shqiptare sot gjendet nëpër burgje e këta të parët hedhin nënshkrimin në peticionet e organizuara për lirimin e tyre. Disa nga ata thonë se intelektuali duhet të flasë vetëm të vërtetën dhe menjëherë bien në kundërshtim me vetveten duke pranuar planin e Ahtisarit si të vetmin shpëtim. Disa thonë se çështja kombëtare shqiptare është e rrumbullaksuar. E tash, po e thonë të vërtetën këta intelektualë?

Përveç intelektualëve vendorë edhe intelektualët shqiptarë të shkolluar në botë e kanë trurin e shpërlarë. Të shpërndarë nëpër botë e të humbur nga begatia e vendeve ku gjenden, ata thonë se nacionalizmi i takon së kaluarës, prandaj duhet të mendohet globalisht e të harrohet çështja kombëtare. Mendo globalisht do të thotë mendo ashtu si e lyp interesi i neokolonializmit.
Me një fjalë, intelektuali shqiptar është bërë barrë e popullit në vend se të jetë fanar i ardhmërisë. Kur themi barrë, mendojmë në atë se, nuk i angazhojnë mendjet e tyre në zgjidhjen e çështjes kombëtare. Intelektualët të cilët nuk veprojnë për popull janë vetëm barrë për të mos thënë turpi i popullit.
Shqiptarët kanë nevojë për intelektualë siç është; Mr. Gafurr Adili, profesor Dr.Mehdi Hyseni, analisti Koço Danaj e disa të tjerë të cilët sjellin një freski dhe filozofi të re në të menduarit politik shqiptar, njëkohësisht edhe shpresë se diçka e mirë po lëviz. Ata për dallim nga të tjerët kanë angazhuar tërë potencialin e tyre intelektual për t'ia treguar popullit të vërtetën shqiptare dhe mendim propozimet e tyre po e godasin në thelb e për të mirë çështjen kombëtare. Vendndodhja e tyre në Tiranë dhe e tjetrit në shtetin më demokratik të botës SHBA-së, ia ngrit autoritetin intelektual dhe seriozitetin në veprime duke i obliguar intelektualët tjerë, që të mos flenë por aktivizohen më shumë.

Fqinjët

Shqiptarët dallojnë në gjene nga fqinjët e tyre. Gjeni shqiptarë ka pak dashuri ndaj atdheut dhe është gjen kozmopolit, gjeni i fqinjëve grabitqarë ka dashuri të madhe ndaj atdheut dhe është gjen nacionalist- shovinist. Fqinjët e shqiptarëve vazhdojnë synimet e vjetra me lojëra të reja. Ata thonë se janë superiorë ndaj shqiptarëve. Greqia kontrollon territorin shqiptar që njihet Shqipëri administrative, ashtu sikurse Serbia që kontrollon territorin shqiptar të njohur si Kosovë.
Jemi të varur nga këto dy shtete sidomos nga ana ekonomike. Nga varfëria jonë edhe emrat, fenë e identitetin na kanë ndërruar. Na mendojnë si racë me vlera të ulëta. Se shqiptarët janë popull pa vlerë e dëshmojnë edhe fyerjet publike të ushtrisë greke si dhe përfshirja e Kosovës në preambulën e kushtetutës serbe. Kujt t'i frikësohen grekët dhe serbët? Shqiptarëve? Kurrsesi. I kanë në grusht e i shtrydhin si morrin. Sikur të kishin respekt ndaj tyre nuk do vepronin në këtë mënyrë. Jo që na njohin, por na kanë studiuar në çdo imtësi. Fqinjt zhvillohen në makroplan ndërsa shqiptarët në mikroplan. Fqinjt tanë gëzojnë nam të lartë në bashkësinë ndërkombëtare, si rezultat i interesave të raporteve ndërkombëtare. Janë mjaftë të shkathët në diplomaci, vjelin si perëndimin ashtu edhe lindjen. Shqiptarët i përdorin si gogolë kur u dështojnë projektet kombëtare, madje shpesh edhe fëmijët e tyre i frikësojnë me emrin shqiptar, nëse janë të padëgjueshëm.
Urrejtjen ndaj shqiptarëve e kanë ngritur në doktrinë. Ajo doktrinë përfshinë: përqeshjen, përbuzjen, etiketimin siç e lyp koha, fyerjen, vrasjen, masakrimin dhe pastrimin etnik. Për një doktrinë të tillë shfarosëse, janë nderuar me çmim Nobel nga bashkësia ndërkombëtare. E cilat janë veprimet e shqiptarëve ndaj fqinjve? Shqiptarët janë si pëllumba, si lepuj, si dele, sillen urtë e doktrina e tyre është mos ta provokojnë situatën, të rrinë urtë, se ka kush kujdesët për këto punë.

Deri kur do të tallen fqinjt me shqiptarët? Kur shqiptarët do të bëhen Zot të vetvetes. Pjesë e strategjisë kombëtare ndaj fqinjëve duhet të jetë që: Serbia me Greqinë t'i paguajnë dëmet dhe masakrat e 1878, 1912, 1945, 1956, 1989, dhe të kërkojnë falje zyrtare.

Fuqitë e Mëdha

Ne shpesh po themi se Evropa nuk e ka ndryshuar mendimin ndaj shqiptarëve, por thelbi i problemit duhet të shikohet ndryshe, se a kanë ndryshuar shqiptarët mendimin ndaj vetes? Kur thuhet se Evropa nuk e ka ndryshuar mendimin ndaj shqiptarëve, kjo le të nënkuptohet se shqiptarët kanë mbetur të pandryshuar. Shqiptarët e sotëm janë si shqiptarët e së kaluarës. Evropa do ta ndryshojë mendim ndaj shqiptarëve, kur ata do të ndryshojnë veten, pasi që janë lokomotiva e problemit. Derisa të ndodhë ai ndryshim, ajo do të përdorë shprehje që shqiptarëve ua ka ëndja t'i dëgjojnë.
Pse Evropa mos të bëjë eksperimente me shqiptarët, kur shqiptarëve u pëlqen të jenë objekt eksperimenti. Kancelarja gjermane Merkel tha se, Kosova do të jetë shembull i parë për bashkëpunimin e suksesshëm ndërmjet BE-së dhe NATO-s. Pra, popull eksperimental ku armiqtë e ndryshëm e ndreqin pozicionin e tyre në dëm të çështjes shqiptare.
Politika e Evropës është që të ketë sa më shumë vatra të krizës, që të arsyetojë burokracinë e saj, si dhe të përparojë në fatkeqësinë e ndonjë populli, në rastin tonë problemin shqiptarë. E ku ta gjejë Evropa terrenin më të përshtatshëm se tek ne, kur dihet numri aq i madh i partive politike, të cilat nuk njihen si rivale por armike.

Nga Evropa në trojet shqiptare kemi misionar politik e fetar. Jeta e bukur, rrogat e majme, bukuria e femrës shqiptare, siguria në radhë të parë duke i falënderuar mikpritjes shqiptare që edhe armikun e trajton mik kur i hyn brenda në shtëpi, e bën Evropën jo të na njohë më mirë por të na studioj deri në çdo imtësi.
Evropës i duhet një partner serioz në trajtimin e çështjes shqiptare. Pushtetarë shqiptarë do të duhej të ishin ai partner. Por me këta të 17 viteve, as që duhet të pritet diçka. Disa thonë se a kanë pushtetarët tanë guxim moralo-politik që ta shtrojnë idenë e ribashkimit. Përgjigjja është jo. Pse? Për ta, as që ekziston kjo ide, sipas tyre koha e integrimeve kombëtare ka marr fund, tash jemi në epokën e ribashkimit ndërkombëtar ose globalizmit. Nëse pushtetarëve tanë iu duket një ide e tillë e paarritshme, ata duhet t'ua lënë vendin atyre që u duket e arritshme.
Faktori ndërkombëtar e përdor ribashkimin vetëm në nivel spekulimesh, për arsye se nga pushtetarët tanë, lidhur me këtë ide ka marr përgjigje jo serioze. Kur shqiptarët do të hedhin vetë dhe më seriozisht këtë ide, edhe bashkësia ndërkombëtare do ta trajtojë më me seriozitet.

Shqiptarët shpesh pyesin, pse bashkësia ndërkombëtare e lejon Serbinë pas luftërave të këndellet, e neve shqiptarëve si popull paqësor, nuk na e njeh të drejtën për vetëvendosje, për ribashkim? Kjo ndodhë ngase bashkësia ndërkombëtare dikur ka qenë dhe prapë është si Serbia. Mjafton t'u hedhësh një shikim Fuqive të Mëdha dhe të kuptosh, se pse e përkrahë bota Serbinë. Fuqitë e Mëdha identifikohen me Serbinë .Ato kanë prerë, vrarë, masakruar, plaçkitur, por edhe sot kanë koloni me emër e qëllime tjera.
Fuqitë e Mëdha gjithnjë janë në kundërthënie. Kundërthëniet kanë ekzistuar dhe do të ekzistojnë deri sa të ketë njerëz në këtë botë. Ne vetëm mund të fitojmë nga kjo. Në botë siç kemi armiq, kemi edhe miq. Disa nga ata miq, si individë e po ashtu edhe si zyrtar të nivelit shtetëror, kanë treguar një simpati të ndjeshme ndaj çështjes shqiptare. Jemi popull që kemi fat të kemi përkrahjen e superfuqisë botërore SHBA-ve, por duhet të dimë se SHBA-të, nuk e kanë obligim që të na shpëtojnë përsëri, si më 1999, sepse më së paku përgjegjës për këtë gjendje të shqiptarëve janë SHBA-të. Por,shqiptarët duhet të ndërgjegjësohen dhe për fatin e tyre të angazhohen vetë.
Shpesh fajësojmë Evropën për dështimet tona. Sa i përket fajësimit të Evropës, se e kemi gabim, duhet kujtuar atë thënien popullore '' çka ta bën i yti nuk ta bën i huaji ''. Shembullin më të mirë na dhanë pushtetarët e Prishtinës lidhur me statusin të përkrahur nga ata të Tiranës e Shkupit, të cilët vetë kanë hartuar planin në bashkëpunim me bashkësinë ndërkombëtare. Kjo dëshmon se me individë të tillë është vështirë që të arrihen rezultate të pritura.
Duam në Evropë, thonë shqiptarët. Përkundër dëshirës së tyre të madhe që të bëhen pjesë e institucioneve Evropiane, nuk do të mund të jenë pjesë e saj. Pse? Janë disa standarde që duhet plotësuar. Për të qenë pjesë e Evropës, duhet që të keshë kryer ndonjë invadim apo agresion ushtarak, masakër, pastrim etnik. E pikërisht kjo iu mungon shqiptarëve. Kur të jemi në gjendje që të vrasim, të presim ashtu si të tjerët që sot janë pjesë e Evropës; Bullgaria, Greqia e nesër Turqia, atëherë ne mund të shpresojmë. Me paqe? Kurrsesi! Me shkresa, me mëshirë, me besim në drejtësi, kurrë! Presioni jonë diplomatik ndaj Evropës, duhet të bëhet për rishikimin e kongresit të Berlinit, konferencës së ambasadorëve në Londër etj.

[Permalink]